Chapter 30

  "Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t`i vija midis qenve të kopesë sime.

  Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

  Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

  duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

  Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

  Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

  ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

  njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

  Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

  Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

  Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

  Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

  Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

  Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

  Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

  Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

  Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

  Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

  Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

  Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

  Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

  Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

  E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

  me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

  A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

  Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

  Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

  Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

  Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

  Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

  Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.